Het zit in iedere ouder; de neiging om onze kinderen, wanneer ze vastlopen, te voorzien van goedbedoelde adviezen. Zo ook bij deze ouders;
Tijdens het intakegesprek met deze ouders vertelde zij mij dat hun dochter van 14 zo ontzettend onzeker is en regelmatig twijfelt aan zichzelf. Maar ook dat hun dochter enorm eigenwijs is en niks van haar ouders wil aannemen, Op mijn vraag om een voorbeeld te noemen, vertelde vader dat hij aan zijn dochter had gevraagd om de vaatwasser in te ruimen. Zijn dochter sputtert een beetje tegen en begint aan haar taakje. Vader ziet dat haar dochter de borden in de bovenlade doet, terwijl ze altijd in de beneden-lade staan. Als hij hier zijn dochter op wijst, loop zijn dochter boos weg en roept ze: ’ik doe toch nooit iets goed!’.
Tijdens het eerste coachgesprek met dit meisje, vertelde ze mij dat ze last heeft van een dominante klasgenote die altijd haar zin wil. Het maakt haar verdrietig en ze zondert zich dan af. Ik vraag of ze dit thuis met haar ouders deelt. Dit meisje zucht en zegt: ’Ja, dat doe ik wel. Maar mijn ouders komen dan gelijk met allerlei adviezen’. Ik vraag: ’Welke adviezen?’. Ze vertelt verder: ’Nou, dat ik gewoon duidelijk tegen die klasgenote moet zijn dat ik het niet leuk vind dat zij alles maar bepaald en dat ik gewoon een grote mond terug moet geven als ze boos reageert’. Ik vraag haar wat dit met haar doet. Ze zegt: ’ Daar word ik onzeker van en ik heb het idee dat ik het niet goed doe’ en ‘Ze begrijpen toch niet helemaal hoe het zit, dus aan die adviezen heb ik niet zoveel. Het helpt niet om een grote mond te geven tegen mijn klasgenote’. Ik stel voor dit met haar ouders te delen, zodat ze elkaar beter kunnen begrijpen. Dit meisje vindt dat een goed idee, maar durft dit niet helemaal zelfstandig aan te geven aan haar ouders. Ik stel voor om dit samen met haar te doen. Dat wil ze wel. Ik heb een coachgesprek ingepland met dit meisje en haar ouders.
In dit coachgesprek heb ik bovenstaande uitgelegd. Ouders reageren in eerste instantie verbaasd en geven aan dat ze de adviezen alleen maar geven om hun dochter verder te helpen. Ik vraag aan hun dochter of zij aan wil geven wat deze adviezen met haar doen. En deze dappere meid vertelde dat het haar onzeker maakt en haar het idee geeft dat ze het niet goed doet. Haar ouders waren zich helemaal niet bewust van de uitwerking van hun goed bedoelde adviezen. Want goed bedoeld zijn ze zeker! Maar adviezen zijn niet altijd helpend. Ik heb aan deze ouders uitgelegd dat alleen empathie tonen en adviezen achterwege laten vaak voldoende is. Dus in het geval van deze dominante klasgenote; benoem het gevoel wat dit je dochter geeft en dat je met haar meeleeft. Dat is echt voldoende! En in het geval van de vaatwasser; laat het gaan! Laat je dochter zelf ervaren dat borden boven wellicht niet handig is omdat ze de volgende ochtend ontdekt dat de borden niet zijn schoon geworden. Of wanneer het wel schoon is, is deze manier van inruimen háár manier en de vaat is schoon, eigenlijk prima!
Dus; slik goedbedoelde adviezen wat vaker in en toon alleen medeleven en empathie. Knuffel je kind, als ze zich rot voelt. En laat je kind wat vaker zelf zijn neus stoten. Daar leren ze van en het maakt ze juist inventiever en zelfstandiger! En als ze met hun eigen ideeën succes hebben, groeit het zelfvertrouwen meer dan dat het ze voorgekauwd wordt.
Yes, I know! Ik ben mij ervan bewust dat ik jullie nu ook bestook met goed bedoelde adviezen. Ook in mijn vak is coachen het meeste effectief wanneer kinderen en/of hun ouders zelf met oplossingen komen. Ook voor mij is het dus soms moeilijk goed bedoelde adviezen in te slikken….. 😊
Fijne dag!
Ps: vanwege privacy zijn persoonlijke details fictief.