Vandaag neem ik afscheid van een meisje. Ik ken haar nu ruim een half jaar. Al snel werd tijdens het traject duidelijk dat alleen coaching bij mij niet voldoende is. Zij heeft dusdanig veel kenmerken die vallen binnen het autisme spectrum, dat ik ouders heb geadviseerd om dit nader te laten onderzoeken. Zij konden zich vinden in mijn advies en hebben om een verwijzing gevraagd bij hun huisarts. Helaas was er een wachtlijst van zeker 6 maanden totdat het diagnostische traject gestart kon worden. Dat is lang wachten, terwijl dit meisje nu al handvatten zou kunnen gebruiken.
Dus in overleg met ouders ben ik dit meisje 2x per maand blijven zien voor hulp ter overbrugging. In deze coaching heb ik voornamelijk ingezet op wat zij nu, op dit moment, nodig heeft. Dit zat voornamelijk op het stuk prikkelverwerking en hierin goed voor jezelf leren zorgen. We hebben in kaart gebracht van welke activiteiten ze kan ontspannen en/of ontprikkelen. Ook hebben we gekeken naar de prikkelrijke momenten die haar veel energie kosten. Dit alles hebben we verwerkt in een signaleringsplan. Welke momenten zijn teveel prikkels voor haar? Hoe kunnen anderen dat aan haar zien? En wat heeft ze dan nodig om weer te kunnen ontspannen? Dit plan heeft haar de afgelopen maanden veel houvast gegeven.
Nu is het aan een gespecialiseerde gedragswetenschapper om het diagnostische deel met dit meisje te doorlopen en daarna een passend plan met haar te maken.
Het gaat je goed lieve ….., het was een eer om een tijdje met je mee te mogen lopen!